Upravo sam se popeo na Dinaru iznad Knina, najveću i najopevaniju srpsku planinu i na njenom najvišem vrhu Troglavu (1913) razvio srpsku zastavu. Zastavu sa Kajmakčalana, Karpata, Zebrnjaka, Mačkovog kamena, Cincara, Raduše, Čvrsnice, Gazimestana, Novog Brda…, počinje svoju priču naš kolega i prijatelj, novinar Dušan Marić, koju Vam prenosimo u celosti, sa portala srbijadanas.com.
„Da na današnji dan, dan koji Hrvati slave kao dan pobede, a Srbi kao dan velike nesreće, Hrvate, ali i zaboravne Srbe, podsetim da je Dinara i srpska planina.
Da podsetim Hrvate, ali i zaboravne Srbe, da su Dalmacija i Kninska krajina ništa manje srpske nego što su hrvatske.
Da podsetim Evropu i Ameriku, ogrezle u satanizaciji i terorisanju srpskog naroda, na 500.000 Srba u Hrvatskoj kojih više nema, jer su ih hrvatska vlast, vojska i policija, pre tri decenije, proterale iz njihovih domova i njihovog zavičaja, u najvećem etničkom čišćenju u Evropi, posle Drugog svetskog rata.
Da svet podsetim na više od milion Srba, koje su Hrvati ne tako davno ubili u Jasenovcu, Jadovnu, Gradišci, na Kozari, u Glini, Bugojnu, Sanskom Mostu, na Garavicama kod Bihaća i na stotinama drugih stratišta.
Oko mene puca pogled na beskrajni lanac dinarskih i krajiških planina, na beskrajne pejzaže okićene kamenom, cvećem, vodama Jadranskog mora i Perućkog jezera. Sve ovo božije prostranstvo, koje je srpskom rodu i čovečanstvu podarilo Nikolu Teslu, serdara Janković Stojana i mnoge druge velikane nauke, pera i svetlog oružja, prošarano je jamama. Samo retke među njima nisu potpođene srpskim kostima, kostima žrtava hrvatskih zločina.
Dok je sveta i veka, dok je Dinare, njihov krik će odjekivati nebom iznad Krajine. I nema Hrvata, normalnog čoveka, a bogu hvala i većina Hrvata su dobri i savesni ljudi, koji zbog tog krika neće osetiti stid. Koji ne može izbrisati ni jedna oluja. Ni ljudska, ni božija.
I na kraju, dok sedim na Dinari, planini i srpskoj i hrvatskoj, planini simbolu našeg viševekovnog sporenja, da podsetim Hrvate, posebno Hrvate u Dalmacij i Kninu, da su većini njih ne tako daleki preci, nekima čak i pradedovi, bili Srbi i pravoslavci. Da ih podsetim da smo braća, jedan rod.
I da danas 4. avgusta 2021. godine, dok slave pobedu u “Oluji” ujedno slave i svoj poraz.
Poraz srpskog naroda u Krajini je poraz njihovog roda.
Poraz njihovih predaka, njihove vere, njihove istorije, njihovog zavičaja.
Jer ne možeš rođenog brata pobediti a da i sam ne budeš poražen.
Ako ne veruju, neka za dan dva, kad utihnu slavljeničke fanfare i “pobedničke” poruke iz Knina i drugih krajiških mesta, pogledaju oko sebe. Videće pustoš i čuti tišinu.
Videće pustu Dalmaciju, pustu Krajinu, puste Ravne kotare…Pusta hrvatska i srpska sela. Hrvatska sa lepim kućama, srpska sa lepim zidinama, koje je natkrililo iz njih izraslo drveće.
Hrvati su prvo Srbe proterali u beli svet, a onda su i oni krenuli za njima. Da zajedno grade i izgrađuju Australiju, Nemačku, Kanadu…
A na prostranoj Dinari, najvećoj srpskoj i najvišoj planini u Hrvatskoj, dugoj preko 100 kilometara, ni jednog stada, ni jednog čobanina. Ni jednog jedinog.
Ovde, na 1913 metara pod oblacima, nebesku tišinu narušava samo kliktaj nekoliko orlova koji kruže iznad mene.
A beli oblaci koji se dižu nad Jadranom plove u daleke daljine.
Da prenesu pozdrav krajiškom narodu, vetrovima rata istrgnutom iz zavičaja i razvejanom po dalekim prostranstvima tuđine.
Pozdrav sa Dinare.“
